Sn. Başbakan’a açık teşekkür mektubu…

Sn. Başbakan,

Bir yıldır fırsat bulamadığım bir teşekkür vazifesini itmâm etmek artık üzerime vâcip oldu, bu kadar zaman ihmâlkârlığım nezdinizde hoşgörüye muhavveldir…

Malûmunuz olduğu üzre, 25 Mart 2009 tarihinde Maraş’ın Çağlayancerit beldesinde seçim mitinginde yaptığı konuşmadan sonra Yozgat’a gitmek üzere havalanan helikopterin Kanlıçukur mevkiinde düşmesi sonucu, bütün hayatını aziz Türk milletinin mukadderâtına adayan Muhsin Yazıcıoğlu ve yol arkadaşları Yüksel Yanci, Erhan Üstündağ, Murat Çetinkaya, İsmail Güneş ve helikopter pilotu Kaya İstektepe vefât ettiler…

Sn. Başbakan,

Arama kurtarma çalışmaları esnâsındaki bütün acemilikler, karışıklıklar, bilgi kirlilikleri, dezenformasyon için size ve size bağlı bulunan ve başta; “Bu mesele gereğinden fazla konuşuldu” diyen Ulaştırma Bakanınız olmak üzere ilgili bakanlarınıza ve yine size bağlı bulunan tüm kuruluşlarınıza da teşekkürü bir borç bilirim.

Yetkililerimizin “halen devam eden” müteselsil teşekkürleriyle her ne kadar siz ve size bağlı kurumlarınız kendinizi ve vicdanlarınızı mebzûl miktarda ve hatta fazlasıyla istirahata ve huzura almış iseniz de, bendeniz de bizzat teşekkür etmek ve huzurunuza katkıda bulunmak istedim…

Biliyorum ki, o helikopterin içinde zât-ı âlinizin evlâd ü i’yâli de bulunsaydı, hükümetinizden bir bakan ya da partinizden bir milletvekili veya üst düzey bir yetkiliniz de bulunsaydı da sizin ve size bağlı kurumlarınızın bundan farklı olarak yapacak fazlaca bir şeyiniz olmayacaktı(!).

Ve orada yitip gidecek olan canlarınızın ardından hiçbir bürokratınıza kıymayacaktınız.. Hepsi yerli yerinde duracaklardı(!).

Parti içi meselelerden dolayı kıydığınız bürokratlar gibi kimseyi cezalandırmayacaktınız. Kanlıçukur’da kaybettiklerimizin aileleri, ardında bıraktığı sevenleri, çocukları için yüreklerini soğutmak kabilinden de olsa, nezaketen bile olsa bir jest yapmadığınız ve hiçbir bürokratınızı yerinden oynatmadığınız gibi…

25 Mart’ta  Kanlıçukur’da kaybettiğimiz Muhsin Yazıcıoğlu ve “ecel arkadaşları”nın ardından bizzat üst düzey “resmî”yetkililerimizin ağzından duyduğunuz ve halen devam eden müteselsil teşekkürler sizi bundan alıkoydu. Müteselsil bir teşekkürün pervâsızlığı üzerine rahatlayan vicdanlarınıza mütevâzı bir ilâve kabul ediniz bu satırları lûtfen…

Bir yıldır olduğu gibi şimdi yine sizler, Sn. Başbakan, Sayın Ulaştırma Bakanı, Sivil Havacılık Genel Müdürü, Maraş Valisi, Maraş Emniyet Müdürü, tüm sivil ve askerî erkân çocuklarınızı öpmeğe devam edebilirsiniz.. Çocuklarınız sizlerin eve dönüşünüze sevinmeğe devam edebilirler, camdan el sallayarak sizi uğurlayabilirler…

Fakat, Şevval’in, Azra’nın, Hilal’in Tuluğhan ve Çağan’ın,   artık eve gelecek ve giderken el sallayacağı bir babası yok…

Fakat, Firuze ve Fatih Furkan’ın, Selcan, Mehmet Alper ve Samet Furkan’ın ve Abdullah Alperen’in hayatı paylaşabilecekleri babaları yok artık…

Sn. Başbakan,

Sizin ve bürokrasinizin elinden geleni yaptığına kâniyim, size daha nice yıllar siyâsî ikbâl ve bürokrasinize hayırlı terfîler temennî ediyorum(!).

Üst düzey “resmî” yetkililerimizin müteselsil teşekkürü bir sanat hâline getirme hususundaki kabiliyetlerini ve bir yıllık istikrarlarını da hayranlıkla izliyorum…

Sn. Başbakan,

Varsın ateşin düştüğü ocaklar kırık kalpleriyle yanmaya devam etsin, Allah sizin ve bürokratlarınızın huzurunuzu dâim etsin…

Saygılarımla…