Herkesi öldürün, Tanrı kendisinden olanı nasıl olsa tanıyacaktır!..

Engizisyonun büyük zekâsının(!) ürünüydü bu söz. Engizisyon şövalyelerinin bir beldeye girdiğinde içine düştüğü açmaz, Kilise taraftarlarının diğerlerinden nasıl ayrılacağıydı. Kilise bu açmazı kolayca çözmüştü:

“Herkesi öldürün, Tanrı kendisinden olanı nasıl olsa tanıyacaktır!..”

Evet.. Ne kadar zekice!..

Herkes öldürülecek, herkes Tanrı’nın huzuruna çıkacak, Tanrı da kendisinden olanları tanıyıp nasıl olsa cennet ile ödüllendireceği için, diğerleri zaten öldürülmesi gerekenler olarak cehennemin dibini boylayacaklar ve Kilise de, Kilisenin kaatilleri de vebâlden kurtulmuş olacaklardı.

Rahipler o kadar mütevâzıydılar ki, tevâzularından dindarlığı ve şehitliği hep halka bırakıyorlardı!..

Kilisenin işine çokça yarayan bir pratik zekâ ürünü çözümdü doğrusu!..

Temeli aslında İznik konsülü kararlarına dayanan(uzun bahis) bir kötülük problemiydi bu..

Bizim dünyamızda, bizim tarihimizde böyle bir dönem yok.. Cadı avları yok.. Şehir meydanlarında yakılan insanlar yok…

Toplu katliamlar yok…

Peki, sütten çıkmış ap ak bir kaşık mı tarihimiz?

Tabii ki değil!..

Ortega Y Gasset, “geri kalmış toplumlar geçmişlerini hazineleştirirler” diyor… Biz bu hususta oldukça mâhiriz…

Evet, “Herkesi Öldürün…” devrimiz yok, peki bunun tedâileri yok mu?

İbn-i Rüşd’ü, Endülüs’den süren kafa buna benzer bir kafa değil miydi?

İbn-i Rüşd, sürgüne gittiği yerde, câmiden kovulmamış mıydı?

Siyâsî sebeplerden dolayı idâmı istenen bir âlime, vicdânı müsaade etmediğinden dolayı sırf idam fetvası vermemek için, o fetvâyı veren olmamak için Hacc’a giden şeyhülislâmımız(pek meşhur) yok muydu? İdam edildikten sonra bile, bahse konu şahsın yazdığı eserler medreselerde okutulmaya devam edilmemiş miydi?

Buna benzer yüzlerce, binlerce hâdise yazılabilir, detayları can sıkıcıdır; tarih bilmeyen, tarihi ve tarihe dâir her şeyi siyâsetin/ideolojilerinin bir argümanı olarak görenlerce.

Bin beş yüz yılık bir tarih tertemiz olamaz, tıpkı bin beş yüz yılık bir tarih kirden ibâret olamayacağı gibi.

Enderûnda yetişmiş ve isimlerinin önünde “Enderûnlu” yazan bâzı şâirlerin yazdıklarını buraya iktibâs etsem, kızılca kıyâmet kopar. Bugün muzır yayınlar poşet içinde satılıyor, modernitenin saklama kabı var, poşet. O yüzyılda ve daha sonraları da, bâzı yazılanlar bugün emin olun poşet içinde bile satılamaz!..

Asıl alâkadar olduğum, son günlerde aktüel bir dizi filmin kendisi değil elbet. Televizyon karşısında saatlerce vakit tüketebilen birisi de değilim, o ekranın karşısında en uzun tükettiğim vakit bâzı “doksan dakika”lar ile sınırlıdır.

Bendenizi alâkadar eden, meydanlara taşan “istemezük” gürültüsü ve patırtısıdır, “hoşafın yağı kesildi, şeriat isterük” avazalarıdır ve bu kalabalıklar kaldırdıkları kazanlar ile kelle istemektedirler...

Birkaç yıl evveline kadar futbol müsâbakalarının ardından saha içi röportajlar yapılırdı, mikrofonlara konuşan teknik direktör ve futbolcuların arkasında el sallayanlar olurdu kameraya, birkaç saniye ekranlarda görünebilmek için.

Şimdi meydanlarda yapılanlar da, seçimler arefesinde “rol kapmak”dan öte bir şey değil.

Osmanlı hâlâ bu ülkede çok satıyor ve satacak da.

“Mustafa” filmindeki “karanlıktan korkan Atatürk” sahnesi laik kesim tarafından nasıl akıllara ziyân bir şekilde saldırıya uğradıysa, bugün o dizideki pâdişah portresi de aynen akıllara ziyân bir şekilde saldırıya uğruyor. Kafa aynı kafa, mantık aynı mantık, refleksler aynı refleksler. Yalnızca karşı taraflarda yer alıyorlar, zihnen akrabalar aslında…

Yapımcılar kıs kıs gülüyorlardır,  çünkü artık kapalı gişe oynayacaklar.

Bu arada dizinin hangi komplo teorisinin ürünü olduğuna dâir fikirler de ilgi çekici doğrusu.

Neo-Osmanlıcılık sahne mi alıyor, uluslar arası güçler Osmanlı’yı mı seçtiler şimdi de?

Eğer alacaksa bile, mü’min vicdanlardaki bardağı taşıran son damla, bir dizi film miydi? Sekiz yıldır bu vicdanı harekete geçirecek hiçbir şey olmadı mı? Çoluk çombak, kadın kız, yaşlı genç doluştunuz sokaklara?

Yâ Rabbi, aklımıza mukâyet ol…