DDK Raporunun hazin tedâileri üzerine…

Büyük Birlik Partisi özel ismiyle siyâsî hayatına başlayan bir mücâdele, 25 Mart 2009 günü Maraş’ın dağlarında bir helikopterin düşüşüyle kalbinden vuruldu ve mücâdele, liderini, Muhsin Yazıcıoğlu’nu kaybetti. Bu bir trajediydi, bu trajedinin ardından başlayan politik sürecin ismi ise bir komedi. Aslında mevcutlar komedi ile iktifâ etmiyorlar, bir siyâsî soytarılığa soyunmuş durumdalar, teferruatları can sıkıcı ve yazımızın konusu değil…

Büyük Birlik Partisi kadroları, “Muhsin Yazıcıoğlu ve arkadaşları” olarak anıldılar, kaldı ki, Muhsin Yazıcıoğlu da pek çok konuşmasına, “Ben ve arkadaşlarım…” diyerek başlamış, mücâdelesini anlatırken de hep aynı özneyi telâffuz etmişti,“Ben ve arkadaşlarım…”.

“Muhsin Yazıcıoğlu  ve arkadaşları” öznesi, aslında bir nesli tazammun etti hep. ’78 neslini ifâde ve işâret etti,  ’78 neslini ihtivâ etti, kaybedenler neslini…

Fakat, Büyük Birlik Partisi’nin 29 Ocak 1993 tarihinde resmî kuruluşuyla birlikte daha özel anlamlar kazandı  “Muhsin Yazıcıoğlu ve arkadaşları” öznesi. Muhsin Yazıcıoğlu, “ben ve arkadaşlarım” derken geçmişten geleceğe hayalini kurduğu bir ülkenin, bir dünyanın, bir medeniyetin inşâında kendisine ve birbirine inanmış dâvâ arkadaşlarını, mesâi arkadaşlarını tazammun ediyordu ve “ben ve arkadaşlarım” derken Muhsin Yazıcıoğlu, kendisine ve arkadaşlarına duyduğu itimat hissini âşikâr ediyordu hep…

Bütün arkadaşlıklarda olduğu gibi, zaman zaman farklı düşündükleri oldu arkadaşlarıyla. Zaman zaman âteşin tartışmalar da yaşadı arkadaşlarıyla. Çünkü onlar ülkenin ateş çemberinden birlikte geçmişler, ateşin içinden geçmişler, ateşe koşan pervâneler gibi yanmışlar, yanmışlardı…

Gerekirse tekrar yanarlardı, onlardan kim usanasıydı!..

Tekrar hep barêber yandılar aslında… Hiç de âit olmadıkları bir dünyanın, aktif siyâsetin, yani içinde Tanrı’nın yer almadığı kurallar silsilesi olan ve adına zaman zaman reelpolitik denen bir ateşin içinde yandılar...

Yanarken zaman zaman birbirlerini de yaktılar…

Onlar, dostunu üzmektense her gün bin kere yanılmayı tercih eden bir şâhâne tegâfülü öğrenmişlerdi, gönüllü bir gafletti bu onlar için…

Aktif politika, aykırı bir bahçeye kök salmaktı onlar için aslında, kök salamadılar da zaten bu yüzden.  Aktif politika, bir kümes hayvanının uçma taklidi gibiydi onlar için, uçamadılar da zaten. Onlar aktif politika denen bu kerih oyunu kurallarınca oynayamazlardı, oynayamadılar da zaten.

Bir süre sonra, Muhsin Yazıcıoğlu’nun arkadaşları, “ben oynamıyorum” dediler. Oyun alanının dışına çıktılar, tribünlerde bile oturmadılar.

“Muhsin Yazıcıoğlu ve arkadaşları” öznesi yalnızca Muhsin Yazıcıoğlu’ndan ibâret kaldı.

O ândan itibâren Muhsin Yazıcıoğlu, “ben ve arkadaşlarım” demedi hiç. Yalnız kaldığını o da biliyordu. Bu oyunu artık yalnız oynayacaktı, tesâdüflerin sahneye fırlattığı, kareyi tamamlayan birkaç müsâdüfiyn ile birlikte…

O sürecin son sahnesi Maraş’ın dağlarında son buldu, Muhsin Yazıcıoğlu, yurdunun dağlarında buzdan gecelerde, buzların altında Rabbine kavuştu, her şeyi geride bırakarak.

Arkadaşlarını da geride bıraktı…

Ölümü üzerindeki sır perdesi aralanamadı. Ardında bıraktığı resmî kadro süreci yönetmek ehliyetine zaten sahip olmadıkları için, süreci iç kaldıran bir politik mizansene dönüştürdüler.

Peki, Muhsin Yazıcıoğlu’nun  “ben ve arkadaşlarım” derken tazammun ettiği arkadaşları 25 Mart 2009 tarihinden itibâren neden bu kadar derin bir sükûta ilticâ ettiler?

Neden?

Yaşadıkları acının neticesi böylesi bir sükûtu tavzih ediyor mu?

Hâdisenin üzerinden geçen bir buçuk yıla yakın bir zaman sonra DDK’nın yayımladığı raporda belirtilen şüpheler, ithamlar, sorular karşısında sürdürülen sessizlik, Muhsin  Yazıcıoğlu’nun yalnızlığının devamı anlamını taşımıyor mu?

Muhsin Yazıcıoğlu böylesi bir yalnızlığı hak etmedi.

Buna, dünya âhiret şâhitlik edeceğim…

Her Allah’ın günü sokağa çıktığımda, tanıdığım, tanımadığım herkesin yüzünde, sessizliğimi ve tepkisizliğimi yüzüme vuran ifadeler görüyorum, utanıyorum...

Siz de böyle hissetmiyor musunuz?

Bir şeyler yapmamız gerektiği gibi bir his, sizin de vicdanınızda asılı kalmadı mı?

Bir köşe yazarının yetkililerin istifasını istemesi size de giran gelmiyor mu?

Yeni nesillere Muhsin Yazcıoğlu’nu anlatırken, “Biz, ölümünün ardından köşesine çekilmiş arkadaşları” diye mi tanıtacağız kendimizi? Ya da yeni nesiller, bizden bahsederken, “Muhsin Başkan’ın ardından sessizliğe gömülen arkadaşları” mı diyecekler bizim için?

Bunu biz tâyin edeceğiz!..

Bu satırları sesim bilin ve öylece okuyun…

Bu satırlar, bir mü’min vicdânının samimî bir itirafıdır, bu itirafın imzaya açılmış hâlidir…

İlk imza, bu satırların yazarının imzasıdır. Bu satırların yazarı yanıldığına iknâ olmaya cân-ı gönülden hazırdır, yanılıyorsa da bu yazı tek imzalı olarak terekeme dâhil olacaktır.

Gâlip Abi’ye, Muhsin Başkan’a, İsmail Şimşek’e, Metin Tokdemir’e ve evvel giden cümle ahbâba selâm olsun, Allah’ın rahmeti, mağfireti onlarla olsun..

Hâmiş: Bu yazının muhatabı partinin mevcut genel merkez yöneticileri ve yeni nesiller değildir, yeni nesiller lâyık-ı vechiyle hâtırâsına sahip çıkmakta, çâresizce ve umutla beklemektedirler …