Nüshası (10) para                   Çarşamba                                    Nüshası( 10 ) para                                                                                                          

                                                 TANÎN    

Tarih-i te’sisi:1326-1324  Birinci sene  Numara 54   27 Şa‘ban: 1326 10 Eylül: 1324 

Müessisleri:Hüseyin Kâzım-Tevfik Fikret-Hüseyin Câhid 

Müdir:Hüseyin Kâzım-Sermuharrir:Hüseyin Câhid 

Mahâll-i İdâre:                                                                 

Bâb -ı Âli Caddesinde - Dâire-i Mahsûsa.         

İhtâr-ı mahsûs:   Neşr edilmeyen âsâr ve evrâk iâde olunmaz 

Taşra için bir senelik abone bedeli posta ücretiyle beraber: 150 kuruş

Taşra için altı aylık abone bedeli posta ücretiyle beraber: 80 kuruş

8  ( Tanîn) in Tefrikası

ANA                     

Muharrirî : Maksim Gorki                                       

Birinci Kısım

                                                       1

Pavel Nataşa’nın yanına oturmuşdu. Oradakilarin en güzeli bu idi. Genç kız başını kitaba eğmiş, ara sıra âlnının üstüne düşen ince kıvırcık saçlarını kaldırıyor, ba‘zen başını sallıyor, okşayıcı bir nazarla sâmi‘ine bakarak alçak sesle ba‘zı mütâla‘ât îrâd ediyordu. Küçük Rusyalı geniş göğsünü masanın bir köşesine dayamışdı. Parmaklarıyla bıyıklarını çekerek gözlerinin eğri bakışlarıyla kılların ucunu görmeğe çalışıyordu. Vesufçikof bir kalıp gibi iskemlenin üzerine dim dik oturmuşdu. Elleri dizlerinin üstünde, yüzü soğukdan donmuş, kaşları dökülmüş, dudağının üstünde hafif bir bıyık terlemeğe başlamış, bir maske gibi gayri-müteharrik duruyor, ufak gözlerini hiç kımıldatmadan semâverin parlak sathına aks eden sîmâsını musırrrâne temâşâ ediyordu. Küçük Fedya dudaklarını oynatarak okunan şeyi dinliyor, kitapta geçen şeyleri kendi kendine tekrar ediyordu.

Kıvırcık saçlı arkadaşı dirseklerini dizlerine, yüzünü ellrine dayayarak eğilmiş mütefekkirâne gülümsüyordu. Pavel ile birlikde gelen delikanlıların biri kızıl, kıvırcık saçlı, nârin bir çocuktu. Yeşil gözlerinde bir ifâde-i meserret vardı; bir şey söylemek arzusuyla sabırsızlık ediyordu. Öteki kumral, kısa saçlı idi. Gözlerini yere dikmiş,elleriyle başını okşuyor yüzü görünmüyordu.

Odanın içinde bilhassa bu gece hoşa gidecek bir harâret vardı. Nataşa’nın bir kuşu andıran sesini, semâverin nağme’i mühtezzîni dinledikçe Pelâge kendi gençliğinin hâtırât-ı velveledârını, o zaman vücûdlarından ispirto intişâr eden delikanlıların söyledikleri kaba, galîz sözleri, çirkin, mütekreh şakaları hatırlıyor ve bunları düşündükçe zavallı kalbi kendi nefsi için bir hiss-i merhametin çıktığını duyuyordu.

Bu esnâda mâziye ircâ-ı hayâl ederek kocasının kendisini zevceliğe taleb etdiği zamanı zihnen bir daha yaşadı. Bir eğlence zamanı idi, Mihail onu karanlık bir koridorda yakalıyarak bütün kuvvetiyle duvara sıkıştırmış, boğuk ve hiddetli bir sesle ona:

- Benimle evlenmek ister misin? Demişti.

O bu muâmeleyi bir hakâret olmak üzere telâkkî etmişdi. Onun kocaman parmaklarıyla yoğrulan göğsünde bir acı duyuyordu. O sert sert nefes aldıkça kadının yüzüne sıcak ve râtıb bir hava çarpıyordu. O bu tazyîkin altından kurtulmağa çalışdı:

 - Nereye gidiyorsun? Önce cevap ver!