İkdam Gazetesi’nden bir yazı

Hicri:                          Rumi:                          Miladi:

8 Ramazan 1333 -    18 Temmuz 1331 –    31 Temmuz 1915

 

GAZİLER HASTAHANESİ’NDE...

 

Kalbimde pek derin huşû‘ ve hürmetler… Bir ma‘bede girer gibi, hastahâne koğuşunun kapı eşiğinden geçtim. İlk hamlede gözlerim hiçbir şey görmedi.. Rûhumda Hakk’a secdeler için iştiyaklar vardı. Birkaç lâhzalık bir müddet vecd ve ta‘abbüd duygularıyla olduğum yerde irkildim kaldım… Sonra, kalb gözüm uyandı; içimde bir ferahlık.. Uzakdan yakından fikrime temâs etmek isteyen tereddüd ve endişeleri savdım; ibtisâmlarla ilerledim.

O kadar dolgun tahassüsler içinde idim ki, söz sarfını icâb eden anları tecrîd edemiyerek sükûtun belâgatına ilticâ zarûretinde kalıyordum. Nihâyet sadrımın samîmiyetlerle meşbu‘ derinliklerini terk etmek istemeyen bir tefevvüh  ile za’îf, perişân bir:

“Gazânız mübârek olsun arkadaşlar!” diyebildim…

Birkaç yatakdan: “Allah’a emânet ol efendi!” mukâbelesi yükseldi. Ben, içlerinden sükût edenlerin hafâ ve emel-i kazâlarında (..?..) yapan  derûni cevâblarını da ruhûmla keşfe sa‘î etdim; en mürekkeb ve pek yüksek duygularla hüviyetimi bezedim. Şimdi yürekden şendim. Ta yenimdeki döşekde kuru, esmer çehreli, pâk ve ma‘sûm, behîc ve neşveli bir gâzi yatıyor, sanki ezelden âşinâ bir muvânesatla bana bakarak gülüyordu… İki adım daha ilerledim, tam yanı başında idim. Âsım bir cengâver, çocuklaşmış bir kahraman karşısında olduğumu anladım. Rûhumun tekmîl samîmiyetiyle bir hasbıhâl sâhası açmak içün hazırlandım. Niyetimi derhâl hissetdi. Önce bir tereddüd lâhzası geçirdi.. Sonra hem rüşdi, hem ma‘sûmiyetini câmi‘ bir mekânetle ışıldayan gözlerini bana doğru çevirdi.. Bir iki lâhzalık zaman geçdi, geçmedi; yabancılık perdesi kalkdı, şüphe bulutları dağıldı.. Kalblerimiz pürüzsüz bir sebîl, dikensiz bir muvâsala yolu buldu… Şimdi söze ihtiyâç göstermeden konuşuyorduk. Yüzünü elindeki “Türk Destânı” na çevirmişdi. Fakat ben emîndim ki okumuyor; vucûdumun ona ihsâs etdiği duyguları fikir ve muhâkeme hattına ircâ‘ ile meşgûl bulunuyordu. Nihâyet buzlar kâmilen çözüldü. Kırâ’ata ve mükâlemeye başladık… Hatâ yapdığı kelimeleri; şîvesinin bozukluğunu düzeldüb tashîh ederek, destândan birkaç parçayı da ben okudum. Zihninin intikâl kuvvetiyle berâber cesâreti de artdı. Gözündeki fer çoğaldı. Daha derin bilmek, daha çok hissetmek hevesleri ma‘sûm bir ibzâl ile inkişâf etdi. Şimdi mükâleme ve muhâkeme zeminlerinin sâhâlarını genişletdik.. Biraz harbin, biraz hayatın felsefesinden, din ve millet hahikat ve vazifelerinden bahse başladık. Mevzû‘umuz, basit, içli ve sâde bir tarzda eşildikçe derinliğini ve yüksekliğini de artdırdı; koğuşun diğer yatakları sâkinlerini de iyiden iyiye alâkadâr etdi… Deliksiz ve te’essürsüz nazarlar karşısında kaba görünen bu mecrûh askerciklerin kalbinde ne incelikler, ruhlarında ne ulviyetler saklamışsın Ya-Rabbî? Onların huzûruyla ben de saffet ve ismet cennetlerinin hazzını duyuyordum.. Mes‘ûd bir tevekkül içinde, lâzım gelirse tekrar cenk meydanına gidip düşmanlarla çarpışmağı, ateşli çelik sadmelerine göğüs germeyi şevkli mülâhazalarla düşünen bu merd, fakat pek (..?..) ve mükerrem  insanları takdîs ile meşgûldüm.

Bu sırada hastahâneye kalb olan mektebin mu‘allimelerinden hastalara bir hemşîre, hepsine karşı bir hubb ve gayret meleği olmağa çalışan bir hanım yanımıza geldi. Mecrûh gâziyi işâret ederek : “Onunla mı konuşuyorsunuz? Nasıl buldunuz, okumağa, öğrenmeğe pek hevesli, rûh ve kalbi pek nurlu değil mi?” dedi. Vaz‘iyetimle kendisini tasdîk ederken, o, hemen yine gâziye takayyüd etmeğe başladı:

-Muhammed efendi.. Diyordu, “Tanin” i “Tasfîr” i okudun yetdi mi? Dur şimdi sana “İkdâm” ı da getiririm. Sonra gâzinin yatışında, yastıkların vaziyetinde daha ziyâde rahatı istilzâm eden düzgünlükler, hareketler yaparak hastanın rûhunu işveler, ferahlarla doldurdu. Ben, bu mes‘ûd mecrûhun kendisine sıyânetkâr olmak isteyen bu hanım huzûrundan daha ziyâde sa‘âdetler duyabileceğini takdîr ederek, karşıda yarasının ağrılarına etraflı sabırlarla mukâvemet gösteren daha ağırca bir yaralının yanına gitdim. Mütebessim ve müteşekkir yüzler göstermeğe başladı… Şimdi bütün ma‘neviyyetim samîmi ve ciddî cezbeler ve secdeler içinde bu fedâkâr insanlar için du‘â etmekde idi.

(Hüseyin Avni)

 

Hâmiş: Hem biraz silik ve hem de şu anda  yanımda lügat olmadığı için metindeki iki kelimeyi okumakta zorlandım; yanlış bir şey yazmaktansa hiç yazmamayı tercih ettim.. Değerli kârilerimizden bir ricam var; pembe boyalı ve soru işaretli o iki kelimeyi okuyanlar olursa ve “yorumlar”ında yazarlarsa sevinirim..