“ORADA ADİL BİR KRAL VAR”

Çağrı filminin unutulmaz sahnelerinden biridir...

Mekke’deki eziyet ve zulümden dolayı Habeşistan’a göçen müslümanlar ve onların peşinden giden müşrikler Kral Necaşi’nin huzurundadırlar...

Müslümanlar bir yandan kendilerini anlatmaya çalışırken, diğer yandan müşrikler de Necaşi’yi tahrik etmektedirler...

Necaşi, müslümanları bir süre dinledikten sonra “Sizi yeterince dinledim, anlattıklarınız saçma” der ve adamlarına yaptığı bir el hareketiyle, onların zincire vurulmalarını emreder...

Müslümanların sözcüsü son bir hamleyle, Necaşi’ye doğru “Mekke’de cezalandırılıp eziyet edildiği zaman Hz. Muhammed bize Habeşiştan’a gidin dedi” diye seslenir ve Resulullah’ın ağzından şu tarihi sözü aktarır: “Orası adil kralın ülkesidir. Orada kimseye haksızlık yapılmaz...”

Akan suyun durduğu andır o an... Adil kral, müşriklerin bütün karşı ısrarlarına rağmen müslümanları dinler, İslam hakkında bilgiler alır, sorduğu sorulara aldığı cevaplar kendisini tatmin eder... Habeşistan’ın Hıristiyan kralı ve aynı zamanda dini önderi Necaşi, müşriklere dönerek, müslümanların ülkesinde diledikleri kadar kalabileceklerini, önüne altından dağlar yıkılsa bile onları kendilerine teslim etmeyeceklerini söyler...

*****

Rejimin niteliği veya yönetenlerin dini referansları ne olursa olsun, adil olması çok daha önemli değil mi? Hele bu yaşanmış sahneyi, “Dünya küfr ile durur, zulm ile durmaz” düsturuyla birlikte düşündüğümüzde, ‘adalet’ kavramının ‘dindaş’lıktan bile önce geldiği gerçeğine teslim olmamak mümkün mü?

Zaten bu konuda biraz tereddüde düşülse, “Bir kavme olan düşmanlığınız, sizi onlar üzerinde adaletsizliğe sevketmesin” ilahi ikazı yakanıza yapışıyor...

İdeal olan, kimselere haksızlığın yapılmadığı, adil kralların(yöneticilerin) ülkesidir...

“Çalıyor ama çalışıyor da!..” veyahut da “Şimdiye kadar hep başkaları yedi, biraz da onlar yesin!..” şeklindeki adi gerekçelendirmelelere şahit olmayanımız yok gibidir...

Adı konmamış şahsiyetsiz bir ideolojik kültür ağır ağır yerleşiyor toplumsal hayata... İslami içerikten sıyrılmaya yüz tutmuş, tamamen pragmatik bir iklim oturuyor...

Bulunduğu pozisyonu ışık hızıyla meşrulaştıran, derhal renk değiştirebilen ve üstelik bunu son derece başarılı biçimde ‘hak’ çizgisine oturtan bir anlayış yükseliyor...

‘Bizim haspalar’a her şeyin yakıştığı bu düzen, aslında toplumu ayakta tutması gereken bir numaralı gücü, yani ‘adalet duygusu’nu kemiriyor...

*****

Erbakan’ın Başbakanlığı döneminde MÜSİAD üye sayısında patlama yapmıştı... Ta ki, 28 Şubat’a kadar... 28 Şubat sürecinde, üye sayısında öylesine düşmeler yaşandı ki, MÜSİAD neredeyse kapanma aşamasına gelmişti...

Ya memur sendikalarına ne demeli? Mesela Türk-Kamu Sen, bir zamanlar Türkiye’nin en büyük memur sendikasıydı... Hemen bütün iş kollarında yetki bu konfederasyondaydı...

İktidar değişince ünvanlar da gitti... Artık gözde sendika Memur-Sen oldu... İstifalarla bir anda boşalan Türk-Kamu Sen’in koltuğuna Memur-Sen oturdu...

Memuriyetteki atama ve terfilerde, ‘liyakat’ ve ‘ehliyet’ yerine, ‘particilik’, ‘yakınlık’ ve ‘sadakat’ gibi kriterler esas oldukça, şahsiyetten feragat örnekleri ön plana çıktı... Yakın geçmişteki fiili durum da sağlıklı değildi, bu da değil...

Hakim anlayıştaki adaletsizlikler, insanları farklı davranmaya sevkediyor...

Bizim partimiz, partizanca davranıyor bunu biraz da intikam duygusuyla onaylıyorsak...

Bizim siyasi liderimiz, partisini adaletle değil, kanundan devşirdiği güçle, ayak oyunlarıyla, babasının malını yönetir gibi yönetiyor ve biz de buna taassup içinde rıza gösterip, haksızlık karşısında sesimizi yükseltmiyorsak...

Bizim cemaatimiz, bürokraside acımasız bir kayırma ve düşmanlık stratejisi uyguluyor ve biz de bunu ‘kutsal savaşın bir muharebesi’ olarak görüyor ve benimsiyorsak...

Bizim sivil toplum örgütümüz, “sermaye bizim elimizde birikmeli, o zaman daha donanımlı mücadele veririz” diyerek, gözü dönmüş biçimde her türlü maddi kaynağı tekelde toplama gayreti içine giriyor ve biz de bu gözü dönmüşlüğü kutsuyorsak...

Bizim bakanımız, bizim müsteşarımız, bizim genel müdürümüz veya bizim rektörümüz eline geçirdiği pozisyonu kendi düşüncesinden olanlara göre kullanıyor ve böylelikle adaletin değil, ortak paydaları paylaşanların egemen olduğu parselasyonlara kapı aralıyor, biz de bunu alkışlıyorsak...

Sadece bizden olanı ‘doğru’ ve ‘layık’ görüyor, geri kalanın alayına ‘diğer’ damgasını vuruyor, ‘olağan şüpheli’ muamelesi yapıp, öteliyorsak...

Durum gerçekten vahim demektir... Adaletsizliğin toplumsal taban bulmuş olması demektir...

*****

Sosyal hayatın her alanında, her kurumunda adil krallara(yöneticilere) ihtiyacımız var... Sadece zulümden değil, zulmolunmaktan da insanların hesaba çekileceğini bildiren bir inanç sistemi, adaletsizliği meşrulaştıran, adeta özümseyen sosyal yapıyı hoş göremez...

Necaşi’nin kalbini bir anda yumuşatan ‘oradaki adil kral’ mesajı ne kadar tarihiyse, o kadar da güncel kabul edilmeli ve gereği yapılmalıydı...

Yazarın En Son Yazıları > Başkanlık eğer halka sorulursa! > Bir gün şaşıracağım!.. > Tanık! Ağaya kalk! > Üniversitelerde toplu temizlik fırsatı > Ankara Emniyeti'ni tebrik! > Sınırı dilleriyle Sivas'a çekenler Doğu Romalılar mıydı? > Bütün insanlar eşit olamaz! > CHP’nin dini! > Muhalefet seçimlerde ‘farklı’ ne yapacak? > Eğer Cumhurbaşkanı olursam!