Evet, şimdi ‘iki kişiden biri’ onlar... Ama 1984 ‘te tam ‘yirmi beş kişiden biri’ydiler... Dış görünüşü ve her türlü davranışı birbirine benzeyen homojen topluluktan ibaretti kendileri... Darbe öncesinden kalan bakiyenin ilk sayımıydı o seçimler... 
Ağır ağır büyümeye başladılar... 1987 seçimlerinde görüldü ki, artık ‘ondört kişiden biri’ olmuşlardı... Muhafazakâr görünümlü iktidar zayıfladıkça, adaletsizlikler artıp, yolsuzluk bir sistem hâline gelmeye başladıkça seçmen pastasındaki payları daha büyüyecekti...
1989 yerel seçimleri, Millî Görüş’ün ‘adil düzen’ çağrısına kulak verenlerin ‘on kişiden biri’ seviyesine yükseldiğini gösterdi... Üstelik bu rakamlar sadece ‘esnaf tabanlı taşra’yla sınırlı kalmamış, çarpıklığa ve adaletsizliğe şifa arayan büyük şehirlerin varoş seçmenlerini de kapsamaya başlamıştı... 
‘Onlar ortak, biz pazar’ söylemiyle Batı ‘yla mesafeli, İslâm coğrafyasıyla yakın bir siyaset savunuluyordu... Kendi dışındakileri ‘taklitçi zihniyet’ olarak sunan dil, her türlü kötülüğü Siyonizmle ilişkilendiriyor, vatandaşın ekonomik sıkıntısına ‘adil düzen’ vaadiyle hitap ediyordu... 
Bu yükselişi fark eden egemen unsurların izlediği yol ise aşağılama, küçümseme ve üstü kapalı tehditten ibaretti.... Özellikle medya kullanılarak, periyodik şekilde ‘irtica’ kampanyaları düzenleniyor, topluma sözde korku salınıyordu... Ama adımlarını sıklaştıran yürüyüş karşısında bunun çözüm olamayacağı, hatta tersine bir etki yaratacağı çok geçmeden belgelenecekti...
1991’de müttefik partilerin payını düşersek ortaya çıkan tabloya göre ‘dokuz kişiden biri’ydiler artık... Hem siyasî baraj, hem de psikolojik baraj aşılmıştı... İyice perçinlenen özgüvene, ülkeyi yönetenlerin kötü yönetimleri de eklendikçe ‘büyüme’nin önü, ‘açık uçlu’ kalmaya devam edecekti... 
Ve 1994 yerel seçimleri... Bütün karşı propagandanın lâikliğe odaklandığı, “Bunlar gelirse genelevleri kapatacaklar, içkiyi yasaklayacaklar”dan ibaret kaldığı seçimler... Ekonomik çarpıklıkta ve artan yolsuzlukta parmak izi olanların muhafazakâr seçmen ve yoksul şehirli karşısındaki propagandaları elbette sonuçsuz kalacak, diğer partilerin hepsinin aynı olduğunu savunan ‘sisteme muhalif’ hareket tam bir patlama yapacaktı...
Sandıklar açılmaya başlandığında görüldü ki, 1984 ‘teki küçük hareket, çok değil on yıl sonra ‘beş kişiden biri’nin hareketi olmuştu!.. Üstelik büyük şehirlerin varoşlarından merkezine doğru güç yayan bu akım, İstanbul ve Ankara ‘nın belediye başkanlıklarını da ‘bir daha bırakmamak üzere’ ele geçirecekti... 
Aynı oy oranı kendilerine iktidar yolunu açacak olan 1995 genel seçimlerine de damgasını vuracak, böylece Milli Görüş tarihinde ilk defa Başbakanlık koltuğuna oturacaktı... İktidar olacaklar ama tam anlamıyla muktedir olamayacaklardı... Gerçek muktedirlerin bu yürüyüşü doğru okumak, eğilimi bu yönde sürdüren milleti tanımaya çalışmak, onun değer yargılarına göre kendini gözden geçirmek yerine anti-demokrasiye yeltenmesi ve yine ‘irtica’ kampanyalarından medet umması söz konusu olacaktı... Bu tutum kısa vadede ‘geçici başarılar’ sağlasa da, parti kapatmayı becerse de orta ve uzun vadede yine kaybetmeye yol açacaktı... 
Sicili sıkıntılı muktedirlerin ve kendisini rejimin sahibi olarak görenlerin ‘değerlere yabancı’ ve ‘baskılayıcı’ yöntemleri yeni hüsranlara kapı aralayacaktı... Baskılar, yolsuzluklar ve banka boşaltmalarla geçen ara rejimin hangi hareket için ‘nadas’ niteliği taşıdığı takip eden ilk seçimde anlaşılacaktı zaten...
Post-modern darbeli ve muhtıralı yıllar, yerlerini gömlek değiştirdiğini söyleyenlerin muktedir yıllarına terk etti... Bir de bakıldı ki, 2002 yılında ‘üç kişiden biri’ olmuşlar!.. Eski alışkanlıklarını terk etmeyen parti ve kurumların aynı tarzdaki muhalefet anlayışını sürdürmekteki inadının sonucunda da artık ‘iki kişiden biri’ oldular... 
Ayrıca siyasî eğilimleri temsil açısından 80 ‘lerin homojenliğinde de değiller... Tıpkı anti-emperyalist ve anti-batıcı kimliğin yeri ve zamanı geldikçe emperyalistlerle dost ve Batıyla uyumlu kimliği kuşanarak nöbet nöbet karmaşık bir görüntü vermesi gibi... 


***


Elbette ortada bir ‘başarı hikâyesi’ var... Ama bir o kadar da ‘başarısızlık hikâyesi’ söz konusu... ‘Başarısızlar’ suçu, nohuta, makarnaya, kömüre, ‘biat kültürü ‘ne, okyanusun ötesine berisine, ‘halkın cehaleti’ne ve ‘iki kişiden biri’ne attıkça, kendi ideolojik açmazlarını, millete yabancılıklarını ve saplantılarını gözden geçirmedikçe, başarısızlıklarını kabullenme erdemini göstermedikçe mevcut statü daha da muhkem hâle gelecektir...
Evet, onlar yeniden yola çıktıklarında ‘yirmi beş kişiden biri’yken, bugün ‘iki kişiden biri’ oldular... Yarın ‘üç kişiden ikisi’ olurlar mı, şimdiden kestiremeyiz... Sadece meteorolojik bir kavram olmayan ‘hava muhalefeti’ böyle sürerse hiç bir şeye şaşırmamak lâzım...
Sonuçlar gökten meteor gibi düşmüyor!..

Yazarın En Son Yazıları > Başkanlık eğer halka sorulursa! > Bir gün şaşıracağım!.. > Tanık! Ağaya kalk! > Üniversitelerde toplu temizlik fırsatı > Ankara Emniyeti'ni tebrik! > Sınırı dilleriyle Sivas'a çekenler Doğu Romalılar mıydı? > Bütün insanlar eşit olamaz! > CHP’nin dini! > Muhalefet seçimlerde ‘farklı’ ne yapacak? > Eğer Cumhurbaşkanı olursam!