Telvin Hüsn-ü Hat Sahaf Şiir
Anasayfa > Adnan İslamoğulları > Zaferden mahrum bir mücâdele…

Eğer’i, belki’si bol bir yazı


Zaferden mahrum bir mücâdele…


Başlığı okuyunca, ‘Biz başarmakla değil, mücâdeleyle mükellefiz” gibisinden haklı ama naif itirazların geleceğini biliyorum, meselenin hakikî vechesi belki de budur. Lâkin meselenin hakikî vechesi bu ise eğer, ortada Ülkücü Hareket adına tepeden tırnağa, her hücresine kadar idealist bir yapının bulunması gerekir. Tıpkı bin yılın başında, Anadolu’nun ve Rumeli’nin İslâmlaşması-Türkleşmesinin dinamik ayağı dervişanlar gibi; iki lokma ve bir hırka, mücerred bir hayat...


Gerçek bu mu?


Tabi ki değil.


Özellikle Ülkücü Hareket adına ortada mevcut bulunan ‘siyâsî yapı’nın/yapıların idealizmle yakın-uzak hiçbir alâkası yoktur. İdealizmin hiçbir unsuru, hiçbir alâmeti, hiçbir izi, hiçbir remzi, hiçbir fârikası, hiçbir umdesi, hiçbir motifi, hiçbir figürü, hiç bir deseni bahse konu ‘siyâsî yapı’nın içinde, yanında yöresinde kendisine hayat alanı bulamamaktadır, bu yapının içinde idealizmin nefes almasının bile mümkünâtı yoktur.


Gençlik üst yapıyla/yapılarla paralel olarak, uzun yıllardır ‘seküler bir ülkücülük’ etrâfında dünyevîleşmiş, siyâsî yapının/yapıların bırakınız siyâsî taraflarını bir tarafa, ahlâken bile tel tel dökülmesiyle önlerinde etkilenecekleri, örnek alacakları rol modellerden de mahrum kalmıştır.


Peki, bu şartlarda ‘Biz başarmakla değil, mücâdeleyle mükellefiz” şeklindeki haklı ama oldukça naif bir retoriği nereye oturtacağız? Nerede hayat alanı sunacağız bu retoriğe?


Ülkücü, milliyetçidir, ahlâkçıdır, ilimcidir, toplumcudur, hürriyetçi ve şahsiyetçidir, gelişmeci ve halkçıdır, endüstrici ve teknikçidir(ve ilâveten köycüdür, -ne demekse-), Ebûbekir gibi sâdıktır, Osman gibi hâyâ sâhibidir, Ömer gibi adâletlidir, Ali gibi cesurdur…


Târiflerin eleştirisini bir tarafa, muhtelif târiflerin absürtlüklerini diğer tarafa, muhtevâlarındaki zaman dışılıkları da bir başka tarafa bırakalım.


Bu sıfatlara hâiz ülkücüler ne iş yaparlar? Ne işe yararlar? Yakın/uzak hedefleri nedir?


Meselâ bir devlet kurgusu var mıdır bu ülkücülerin? Devleti yönetmeğe tâlip midirler? Devleti yöneteceklerse eğer bunun çatısı neresi olacaktır? Hangi organizasyon ile devleti yöneteceklerdir?   


Kendi üst yapıları, yani siyâsî partileri vâsıtasıyla yöneteceklerse devleti(ki başka bir yolu yoktur), piramidin altından yetişen ülkücü kadrolar üst yapıda müteselsilen yer almalılar.


Peki böyle mi devam etmekte süreç?


Tabii ki hayır..


Piramidin üstünün yetişen kadrolarla hiçbir bağı yok?


Devleti yönetmek gibi bir hedefi bulunan ve “kırk yıllık” bir mücâdele tarihi olan hareketin başarısı için gerekli olan zaman nedir? Elli yıl mıdır, yüz yıl mıdır? 


Ülkücü Hareketin geride bıraktığı “kırk yılık” mücâdelesinin neticesi nedir? Başarı kriterleri neleredir. Bu hareketin “skor tabelâsı” nereden okunur?


Aslında yoğunluklu olarak “devlet” ideali ve kurgusu üzerine binâ edilen ve mübâlaalı “devlet” telâkkîleriyle 12 Eylül 1980’de devletin gerçek yüzüne toslayan Ülkücü Hareketin, devleti yönetme isteği veya ideali ya da hedefinin diğer yapılara göre çok daha kuvvetli olması gerekirken, yaşanan müteselsil siyâsî hüsranlar ve ülkücü kadroların devletin yönetiminde değil, hep yanında yöresinde ikincil elemanlar olarak istihdam edilmesi bir paradoks olarak orta yerde durmakta.. Bu paradoksun izahının yalnızca “kötü yönetim”lerle ve “hakem hataları”yla yapılmasını gerçekçi bulmak zor.


Belki de Ülkücü Hareketin devleti yönetmek gibi bir derdi yok. Bu dert ya da hedef bünyeye serum gibi zerkedilse de, sanki bu hareketin “gaz ve fren ayarları”nı yapanlar  “icap ettiğinde” özellikle “fren pedalını” çok stratejik(!) olarak kullanıyorlar.


Eğer böyle ise, Ülkücü Hareket kendisine yakın(yakınlıktan kasıt, siyasî yelpâzenin sağ kesimidir) siyâsî yapıların ya da devletin insan fideliği midir, böyle ise mücâdeleyi neden dürüstçe kodlamıyoruz?


Ülkücüler devlet bürokrasisindeki ülkücü bakanıyla, müsteşarıyla, genel müdürüyle, daire başkanıyla, valisiyle, emniyet müdürüyle, kaymakamıyla, tıbbiyelisiyle ve benzerleriyle hangi gerekçeyle gurur duyarlar? Bu kadroların mütemâdiyen bünyeden yetişip, dışarıya doğru dönen bir değirmen vasıtasıyla bünye dışına atılmasının sebeb-i hikmeti nedir?


Ülkücülerden evliya olmaz,  ülkücülerden şeyh olmaz, ülkücülerden cemaat(dinî cemaat) olmaz, ülkücülerden mücadele adamı olur, kavga adamı olur, devlet adamı olur, bürokrat olur. Bu kadar kadro yetiştiren(yalnız şahsî hafızalarımızdaki kadrolar iki-üç tane devlet yönetir) bir hareket niçin siyâseten bu kadar başarısız, bu kadar dağınık, bu kadar perîşân, bu kadar güdük, bu kadar hazin ve bu kadar komik durumlara düşer?


12 Eylül’ün hiçbir şekilde mağduru olmamış bir hareket nasıl olur da üç dönemdir, ülkücülerin kara sevdâ ile meftun olduğu milletten siyâsî vize alır ve üçüncü dönemde bile oylarını arttırarak iktidar olur?


Hayatlarında bir yumruk sallamamış, hiçbir risk almamış bir hareketin kadroları bugün devletin bir, iki ve üç numaralı koltuklarında otururken, hayatlarını hiçe sayan ve 12 Eylül’ün birinci derecede mağduru olan Ülkücü Hareket neden hep fidelik vazifesi görmektedir?


Ülkücü Hareket AKP’nin on yıllık “meydan okumaları”nın altında nasıl bu kadar ezilir?


Bunun sebebi yalnızca üst yapıdaki beceriksizler midir, bu kadar basit midir?


Bu kadar basitse, bütün bunların halledilmesi de bir o kadar basit olmalıdır.


Cevap bu kadar basit değilse, daha fazla ve derinlikli muhasebeler yapmak, daha fazla düşünmek gerekir(mi?).


Ya da “devlet yönetme” iddiamızı çok iddialı kabul ederek, bu iddiadan rücû edip, iktidarların “altyapı” sorumluluğuyla iktifâ mı etmeliyiz?


Bu da bir tercihtir, lakin bu şartlarda da hareketi, mücadeleyi doğru kodlamayı gerektirir.


Bir yanda devleti yönetme iddialarıyla ortalıkta adam diye gezinip, câmiaya “yine bana hüsran, bana yine hasret düştü” şarkıları söyletmek etik değildir.


Kesin olan bir şey varsa o da, bu hareketin davulu hep câmiasının sırtındadır.


Peki, tokmak kimin elindedir?


Asıl cevap gerektiren soru budur…


Eğer bu soru doğru cevaplanırsa, belki de her şeye sıfırdan başlamak için elimizde sahih bir gerekçe olabilir.


Ne dersiniz?


Ya da,  “bu devran böyle gelmiş böyle gider..” ve “ortalıkta olup bitenler bir orta oyunundan ibârettir”


































 













     



Yorumlar

Güvenlik Kodu

vahiy  insan  şehir  revelation  ahlâk  etik  ethica  nüzhet yalan estetik  metafizik  ebrah doğu  batı  fıtrat  creation  yaratılış  iyilik  kötülük  dürüstlük  eşref-i mahlûkat  kişilik  asâlet  cesâret  vefâ  sadâkat  ihânet  yalan  immoralist  mitoloji  belh’um adâl  aere perennius  antere  genetik  şuur  terbiye  muâşeret  muâşaka  muvâsalat  firâk  zarâfet  letâfet  ferâset  panteon   rolyef  fresk  heykel  portre  gravür   ideal  ülkü  ülkücü   kerbelâ  aşk keşke  cennet  cehennem  araf  âdem  havva  hâbil  kâbil  elma  haz  hayâ  hicap  gurur  hürriyet  adâlet  musâvat  agnostic  akıl  dacret  locig  analytical  antiq  aristokrasi  kûrûn-i vustâ  giyotin  hakikat  hikmet  paradox  dialectic  tenkit  stoa  akademia  logos  logos spermaticos  felâsife  gelenek  hermeneutic  semantic  hint  upanişad  mutezile  ihvân-ı safa  ilk neden   iskenderiye okulu  medinetü’l fâzıla   hürriyet  kölelik  rönesans  ütopya  rethoric allah’ın kulu abdullah muhammed  kur’ân  endülüs ibn-i rüşd  aristotales  şeyh gâlip  farâbi  platon  sokrat   marcus aurelius  galile  mimar sinan  kirkedard  farabi  ibn-i sina   ibn-i hâldun  kafka  taşköprülüzâde  gazâli  musa cârullah  şemseddin sâmi frasheri  bergson  enver paşa  muhammed ikbal  hayyam  mehmet âkif  yâkup cemil  şems  ibn-i haldun  mevlâna  ali şeriâti  fuzulî  ebu’l âlâ el maarrî  ahmet mithat efendi  cemil meriç  nâmık kemal  ahmed hamdi tanpınar  kemal tahir  yahya kemal  cahid zarifoğlu  dostoyevski  tolstoy  knut hamsun  nietzsche  oğuz atay gogol  albert camus  descartes  herman hesse  puşkin  halil cibran  kaşgarlı mahmut  tevfik fikret  cenap şehabettin  neyzen tevfik  motzart  bach  mahler  tarkovski  suç ve  cezâ   anna karenina  madonna  prag  istanbul  çocuk kalbi  sn. petersburg  soljenitsin  marks  kant  heraklit  hegel  el-hamra  endülüs  kâmus u türkî  redhouse  wagner  kâmus u okyanus  lugat-i fransevî  iliria shqip  meydan larusse  şakâyık-ı nûmâniye  mevzuâtü’l ulûm  abdülkadir merâgi  ıtrî  muhammed esed  michelangelo van gogh  cezanne  rembrand  monet  hoca ali rıza  ulysess gaze  eleni karaindrou  sezen aksu  golha  farid farjad  osman hamdi

Tasarım : ATS